Kyra tekrar koşmaya başladı. Ve hayatı için koştuğunu biliyordu.
Ayağa kalktı ve adamlarına bağırdı. Orman adam kaynıyordu.
Ağaçların sık olduğu gölgelik gibi bir yere saklanabileceğini
umduğu yere kadar, tepelere doğru hızla koştu. Yine kımıldamadan
durdu ve kulak kesildi.
Hiçbir şey...
Bir el arkadan ağzını tuttuğunda şaşkınlık ve dehşet içinde
neredeyse çığlık atacaktı. El sıkıca ağzını kapatmıştı. Parmakları
dudaklarına korkunç bir baskı yapıyordu. Zor nefes alıyordu.
O şekilde, yol boyu koruluğa doğru sürüklendi.
Mücadele etmeye başladı. Havasızlıktan zor görmeye başladı.
Demir kollarının arasında hapsolmuş, zor hareket ediyordu.
Onu sürüklemeyi bıraktı. Kaldırdı ve Kyra kaslı bir göğse çarptı.
Koşarken kalbinin atışlarını hissetti. Ve koştular. Zaman hızla
akıyordu; Kyra dehşet içindeydi.
Sonra o da yavaşladı ve Kayra sessiz ve boğuk fısıltısını
duydu.
“Tek kelime bile etmeyeceksin leydim, tek bir ses, eğer tekrar
nefes almayı istiyorsan!”
Arryn. İçini kaplayan rahatlık başını döndürdü. Rahatlığın
gücünden neredeyse bilincini kaybetti.
“Eğer anladıysan başını salla. Ve eğer tek bir ses çıkarırsan
kılıcımı kalbinin ortasından geçireceğim, beni anlıyor musun?”
Yaşlar gözlerini acıtıyordu. O aslında oyunda bir piyonken,
hepsi kendilerine ihanet ettiği için ondan nefret ediyordu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder